Падняпроўе – гэта рэгіён, дзе перасякаліся інтарэсы Тураўскага, Смаленскага, Чарнігаўскага, Кіеўскага і Полацкага княстваў, таму на гэтай тэрыторыі асабліва шырокае развіццё атрымалі феадаль-ныя замкі: Лучынскі,Задруцкі, Рагачоўскі, Збароўскі, Вішчынскі. Гэта былі асаблівыя фарпосты на межах княстваў. Іх з’яўленне ў зоне павышанай вайсковай небяспекі можна патлумачыць палітыкай раздачы падобных земляў ў прыватную ўласнасць з боку цэнтральнай улады.
Такім чынам князі маглі ўмацоўваць дзяржаўную прыналежнасць тэрыторый, асабліва слабых для адарвання земляў. Доказам, што Лучын, Вішчын, Збароў, Рагачоў былі замкамі, сведчаць знаходкі на гарадзішчах: дарагія ўпрыгожанні, грашова-рэчавыя скарбы, прадметы рыштунку коннага вершніка, імпартныя рэчы ў спалучэнні з сельскагаспадарчымі прыладамі і слядамі рамеснай вытворчасці (часцей за ўсё ювелірнай). У выніку археалагічных даследванняў у Вішчыне, Рагачове і Збарове была знойдзена дарагая клінковая і абарончая зброя, творы заходнееўрапейскіх і мясцовых майстроў – рамеснікаў, залатыя і срэбныя ўпрыгожанні.
Замкі Вішчын, Збароў і Рагачоў спынілі сваё існаванне ў другой палове ХІІІ ст. Вішчын – згарэў падчас пажару у выніку нападу варожай дружыны. Рагачоў працягнуў сваё развіццё далей і як умацаванае паселішча праіснаваў да 1780 года. Што датычыцца Лучына, пытанне аб прыпыненні існавання жыцця на гэтым пасяленні застаецца адкрытым у сувязі з яго недаследаванасцю 
археолагамі.
Рагачоўскае гарадзішча займае край мыса вышыней 11-12 м каля сутокаў Друці з Дняпром. З трох бакоў гарадзішча было абаронена высокімі стромкімі схіламі, а з боку поля – ровам шырынёй больш за 40 метраў. Уезд размяшчаўся з паўднёвага боку. Першыя пасяленцы на гэтай тэрыторыі з’явіліся ў другім тысячагоддзі да н.э. У першым тысячагоддзі да н.э. тут узнікла ўмацаванае гарадзішча жалезнага веку. Потым на гэтым месца ўзнікла ўсходеславянскае паселішча, а ў 16 стагоддзі - умацаваны замак.
Задруцкае гарадзішча – размешчана на паўднёвай ускраіне вёскі, на правым беразе Дняпра. Усходні схіл стромкі, вышынёй 17-18 метраў. З супрацьлеглага боку ўмацавана валам, вышынёй 1-3 м, шырынёй ад 8 да 15 м. У 1893 годзе на гарадзішчы ў гліняным гаршку знайшлі 89 цэлых і 3 фрагментаваныя сярэбраныя грыўні – зліткі, агульнай масай 14,5 кг. Гэта самы буйны скарб з грашовых знакаў безманетнага перыяду, знойдзеных на Беларусі. Гэты скарб быў размеркаваны паміж музеямі Пецярбурга, Масквы, Разані, Арла, Ноўгарада, Адэсы, Херсона, Берліна, ЗША.
Лучын - адна з самых найстаражытнейшых вёсак у Беларусі (1136 год- першае ўпамінанне ў летапісе). У 1173 годзе як сведчыць Іпацьеўскі летапіс, тут у князя Рамана Расціслававіча нарадзіўся сын, у гонар якога была заснавана царква св. Міхаіла. Лучын з’яўляўся смаленскім фарпостам на Дняпры ў атачэнні ўладанняў іншых княстваў. Размяшчэнне Лучына ніжэй Рагачова дазволіла смаленскім князям кантраляваць шлях па Дняпры і Друці і збіраць даніну не толькі па смаленскай зямлі. Напэўна, менавіта таму ў Лучыне знаходзіцца два добра ўмацаваных гарадзішчы, так бо як Лучын пастаянна знаходзіўся ў баявой гатоўнасці.
Лучынскае гарадзішча “Папова Гара” - мілаградскай, зарубінецкай культуры і эпохі Кіеўскай Русі. З бакоў умацавана падковападобным валам вышынёй 3 метры, шырыней, у аснове, 19-20 м. На паўднёвым усходзе вал мае праход шырынёй каля 6,5 м., таксама ёсць і другое гарадзішча з умацаванымі валамі і равамі.
Збароў Мяркуюць, што гэтае паселішча з’яўлялася рэзідэнцыяй рагачоўскіх князёў. Па сацыяльна – гістарычнай тыпалогіі яго можна з упэўненасцю аднесці да феадальнай сядзібы. Яго памеры: вышыня да 4 м, шырыня да 15 м. Унутры магутнага паўкальцавога вала, які ўпіраецца канцамі ў абрывісты бераг Дняпра , выяўлены сляды жытла. Дом князя далучаўся да абарончых збудаванняў. Сярод знаходак на феадальным замку найбольш цікавымі з’яўляюцца: навершы дзідаў і стрэл, сярэбранныя пярсцёнкі, крыж – энкалпіён, фрагменты ліцейных форм. Знойдзены фрагменты меднай раманскай чашы пачатку ХІІ ст., з лацінскім надпісам і выяваю жанчыны.
Вішчынскі феадальна - ўладальніцкі замак – магутная абарончая сістэма 11-13 ст., якая складаецца з трох паралельных ліній валоў і равоў. Абарончая сцяна на грэбні вала стварала выдатныя ўмовы для абароны. З боку ракі абмежавана стромкім абрывам рачной тэрасы.
Вішчынскі замак належаў Смаленкаму княству. Аб гэтым сведчыць знойдзеная свянцовая пячатка 
Мсціслава Расціслававіча Храбрага, а таксама ўпрыгожанні, якія былі характэрнымі на Смаленскіх землях.
У 1979 г. у час даследвання крапасной сцяны гарадзішча быў выяўлены адзін з найбольш выдатных па мастацкай каштоўнасці скарбаў, знойдзеных на Беларусі. Схаваны скарб быў у канцы 13 ст.
